Różnica między liczbą mnogą a większością

Wielość a większość

Po oddaniu wszystkich głosów w dniu wyborów, następnym krokiem do ustalenia zwycięzcy określonego wyścigu kandydatów jest sprawdzenie, jaki procent wyborców głosował na określoną osobę. Wyniki mogą wytworzyć kandydata, który wygrał wieloma lub większością głosów. Aby lepiej zrozumieć głosowanie, ważne jest, aby zrozumieć różnicę między tymi dwoma terminami.

Różnica między większością a wieloma jest po prostu kwestią procentową. Większość zostaje osiągnięta, gdy ponad połowa elektoratu - 50,1% lub więcej - głosuje na kandydata. W większości przypadków głosowania większość gwarantuje kandydatom politycznym scenariusz „zwycięzca weź wszystko”.

Jednak w większości otwartych wyborów - w których wielu kandydatów walczy o to samo stanowisko - jedynym prawdziwym sposobem na wygraną w wyborach jest wiele. Wiele osiąga się, gdy kandydat o najwyższym odsetku - nawet jeśli jest poniżej progu 50,1% - wygrywa wybory. Ponieważ coraz więcej kandydatów rzuca czapki na ring, statystyczna szansa na osiągnięcie większości jest zmniejszona. Załóżmy na przykład, że trzech kandydatów ubiegało się o stanowisko polityczne. Pierwszy kandydat otrzymuje 40% głosów, drugi 35%, a trzeci 25%. W większości mających zastosowanie warunków politycznych pierwszy kandydat byłby uważany za zwycięzcę z wielu powodów.

W niektórych przypadkach absolutna większość jest niezbędna do zwycięstwa, a wiele jest tylko pierwszym krokiem do zwycięstwa. Wracając do poprzedniego scenariusza, pierwsi i drugi kandydaci - którzy otrzymali odpowiednio 40 i 35 procent głosów - zostali wybrani do konkurowania w systemie dwóch rund głosowania; trzeci kandydat nie przejdzie do następnej rundy. Pierwsi dwaj kandydaci zmierzyliby się, aby zobaczyć, kto osiągnie faktyczną większość. Ta praktyka jest powszechna we Francji, Chile, Ekwadorze, Brazylii, Afganistanie i kilku innych krajach.

W innych przypadkach wiele można wykorzystać jako ostateczny arbiter władzy. Na przykład w modelach proporcjonalnej reprezentacji liczba głosów danej partii politycznej będzie równa liczbie głosów, jaką może wydać w przyszłym ustawodawstwie. Wielka Brytania jest doskonałym nowoczesnym przykładem tej praktyki. W przeciwieństwie do sytuacji, w której „zwycięzca bierze wszystko” (jak w Stanach Zjednoczonych), Wielka Brytania pozwala partiom mniejszościowym, które nie otrzymają największej liczby głosów, nadal mieć zmniejszoną siłę głosu w porównaniu do partii zwycięzcy. Na przykład, jeśli partia otrzyma 10% głosów, będzie w stanie utrzymać 10% miejsc w parlamencie. W ten sposób, jeśli głosowanie jest nadal stosunkowo bliskie, władza nie jest całkowicie odizolowana w rękach jednej partii.

Różnica między mnogością a większością jest kwestią niewielkich stopni. Jednak podczas studiowania polityki porównawczej, w której jeden zestawia praktyki głosowania jednego kraju z innymi, ta niewielka różnica może przynieść drastycznie różne wyniki.