Różnica między teorią uczenia się społecznego a konstruktywizmem

Teoria uczenia się społecznego i konstruktywizm to dwa typy teorii uczenia się, które są dość podobne, przynajmniej na pozór. Te dwie teorie twierdzą, że uczenie się ma zarówno aspekt indywidualny, jak i społeczny. Obaj uważają osobę za aktywną część procesu uczenia się, a nie tylko biernie kształtują ją bodźce i wzmocnienia, czy po prostu otrzymują informacje. Co więcej, obie te teorie podkreślają rolę interakcji społecznych w uczeniu się.

Te dwie teorie różnią się jednak od samego początku. Teoretycy zajmujący się uczeniem społecznym badają, w jaki sposób ludzie nabywają nowe zachowania, a więc są behawiorystami w tym sensie. Z drugiej strony konstruktywiści zajmują się głównie tym, jak ludzie zdobywają lub rozwijają wiedzę, czyli co i jak ludzie myślą. Poza tym te dwie teorie różnią się także sposobem, w jaki uważają, że środowisko społeczne ułatwia lub wpływa na naukę. Więcej informacji na temat teorii uczenia się społecznego i konstruktywizmu omówiono i zróżnicowano w poniższych sekcjach.

Co to jest teoria społecznego uczenia się?

Mówiąc najprościej, teoria uczenia się społecznego stwierdza, że ​​uczniowie nabywają nowe zachowanie poprzez obserwowanie innych, zazwyczaj osoby, z którą uczeń w jakiś sposób się identyfikuje, zwanej modelem. Oczywiście teoria dodaje, głównie dzięki pracy Alberta Bandury, że to modelowanie lub obserwacjaw uczeniu się uczestniczą zarówno procesy poznawcze jednostki, jak i czynniki środowiskowe. Uczeń musi płacić Uwaga, w stanie zachować informacje (zatrzymywanie), a także, aby to odegrać (produkcja), i ma motywacja przejść przez ten proces. Koncepcja przeniesiona z modelu warunkowania uczenia się jest wzmocnienie, chociaż wzmocnienie nie musi być bezpośrednie. Teoretycy nauki społecznej uważają, że jeśli zaobserwowane zachowanie wiązało się z nagrodą lub karą dla modelu, ma to wpływ na to, jak lub czy to zachowanie jest kopiowane. W procesie uczenia się obserwacyjnego model nigdy nie musi być w żadnej formie kontaktu z uczniem. Dlatego Bandura podkreśliła rolę środków masowego przekazu. Wyraził zaniepokojenie przedstawianą przemocą, ale zachęcał także do programów, które mogą modelować zachowania prospołeczne. W późniejszych latach pracy Bandury nad teorią społecznego uczenia się dodał więcej pojęć, które podkreślały czynniki poznawcze jego teorii. Doszedł do wniosku, że zachowanie, procesy poznawcze ucznia i środowisko są zaangażowane w triadyczny wzajemny determinizm, współdziałanie ze sobą w procesie uczenia się.

Teoria uczenia się społecznego powstała jako próba włączenia, a także odrzucenia koncepcji psychoanalitycznych i behawiorystycznych do teorii uczenia się. Neil Miller i John Dollard byli jednymi z pierwszych w tej tradycji, dokonując reinterpretacji teorii napędów w modelu reakcji na bodziec. Wyobrażali sobie naśladownictwo, które można wzmocnić poprzez interakcje społeczne. Około lat pięćdziesiątych naukowcy zaczęli kwestionować lub być niezadowoleni z zasad zarówno psychoanalitycznych perspektyw, jak i behawioryzmu. Psychoanaliza zbytnio zajmowała się pojęciami trudnymi do zaobserwowania i niemożliwymi do zmierzenia, takimi jak nieświadomość. Behawioryzm koncentrował się na obserwowalnych i mierzalnych zachowaniach, ale mógł jedynie wyjaśnić automatyczne odpowiedzi i zachowania nabyte. W tym czasie narastała także rewolucja poznawcza w psychologii, ale Bandura nie był również do końca przekonany o modelach rozwojowych. Zamiast tego wprowadził pojęcie skuteczność własna, to uczenie się może być postrzegane jako funkcja wiary jednostki we własne możliwości.

Co to jest konstruktywizm?

Konstruktywizm jako teoria uczenia się stwierdza, że ​​uczniowie aktywnie tworzą lub „konstruują” własną wiedzę. Ponadto konstruktywiści uważają, że wiedza jest mniej zdobywana przez przekazywanie od jednej osoby do drugiej, ale głównie przez nauczyciela i ucznia współpracujących ze sobą, w interakcji społecznej, w celu tworzenia lub zwiększania swojej wiedzy. Mimo że aktywne budowanie wiedzy i interakcji społecznych są dwiema głównymi ideami najbardziej konstruktywistycznych teorii uczenia się, teoretycy nie zgadzają się co do tego, jak bardzo te dwa pojęcia są ważne w procesie uczenia się. W rzeczywistości doprowadziło to do dwóch głównych rodzajów konstruktywizmu, konstruktywizm psychologiczny i konstruktywizm społeczny. Konstruktywiści psychologiczni koncentrują się na wewnętrznych procesach psychologicznych i umysłowych jednostki, dlatego też ta forma konstruktywizmu nazywana jest również indywidualny lub konstruktywizm poznawczy. Większość konstruktywistów psychologicznych zgadza się, że uczenie się dzieje się w umyśle, gdy uczeń konstruuje reprezentacje mentalne postrzeganych przedmiotów ze świata zewnętrznego. Dobrze znany w psychologicznej teorii konstruktywistycznej jest psycholog kognitywny Jean Piaget, który badał, w jaki sposób ludzie konstruują wiedzę, której nie można uzyskać jedynie poprzez tworzenie mentalnych reprezentacji rzeczywistości zewnętrznej. Zamiast tego Piaget skupił się na wiedzy powszechnej, takiej jak pojęcia zachowania i odwracalności, którą można uzyskać dzięki bardziej złożonym procesom poznawczym, takim jak refleksja i logika.

Druga forma konstruktywizmu, konstruktywizm społeczny, koncentruje się na wspólnej konstrukcji wiedzy w interakcji społecznej. Uczestnicząc w zajęciach społecznych, każdy przywłaszcza sobie jakąś formę wiedzy z wyników działania. Lew Wygotski jest uważany przez wielu za konstruktywistę społecznego. Jest znany ze swojej koncepcji strefa bliższego rozwoju - obszar, w którym uczeń może rozwiązać problemy z niewielką pomocą nauczyciela lub mentora.

Konstruktywizm jako całość jest bardziej filozofią niż teorią uczenia się. Korzenie sięgają epistemologii, gałęzi filozofii zajmującej się wiedzą i jej naturą. Konstruktywiści podważają tradycyjne pojęcia dotyczące wiedzy. Twierdzą na przykład, że wiedza jest bardziej złożona niż prosta i jest otwarta na pytania, a nie na pewność.

Różnica między teorią uczenia się społecznego a konstruktywizmem

Definicja

Teoria uczenia się społecznego to teoria uczenia się, która stwierdza, że ​​zachowania można nabyć poprzez obserwację innych. Z drugiej strony konstruktywizm stwierdza, że ​​wiedza jest aktywnie budowana, indywidualnie lub społecznie.

Podstawowe pojęcia

Teoria uczenia się społecznego rozwija takie pojęcia, jak obserwacyjne uczenie się, mediacyjne procesy poznawcze, wzmocnienie i poczucie własnej skuteczności. Konstruktywizm rozwija koncepcję aktywnego konstruowania wiedzy oraz znaczenie interakcji społecznych w konstruowaniu wiedzy.

Interakcja indywidualno-społeczna

W teorii uczenia się społecznego uczący się nie musi wchodzić w interakcje społeczne. Przynajmniej w konstruktywizmie społecznym interakcja społeczna jest ważna w konstruowaniu wiedzy.

Korzenie filozoficzne

Teoria uczenia się społecznego początkowo była próbą zintegrowania zasad psychoanalitycznych i behawiorystycznych, ale rozwinęła się jako odrzucenie psychoanalizy i niezadowolenie z ograniczeń behawioryzmu. Korzenie konstruktywizmu sięgają epistemologii, gałęzi filozofii zajmującej się wiedzą i jej naturą.

Znani teoretycy

W teorii społecznego uczenia się na uwagę zasługuje Albert Bandura, który miał największy wkład, oraz Neil Miller i John Dollard, którzy próbowali zintegrować teorię napędu psychoanalitycznego i behawiorystyczną teorię bodźca-reakcji. Znani konstruktywiści to Jean Piaget, znany jako twórca konstruktywizmu, i Lew Wygotski, który skupił się na znaczeniu nauki społeczno-kulturowej.

Obszar zainteresowania

Teoria uczenia się społecznego jest zgodna z behawiorystyczną tradycją zajmowania się obserwowalnymi i mierzalnymi zachowaniami. Konstruktywizm ma bardziej poznawczy wpływ, ponieważ dotyczy wiedzy.

Teoria uczenia się społecznego a konstruktywizm

Podsumowanie teorii uczenia się społecznego a konstruktywizm

• Teoria uczenia się społecznego i konstruktywizm to dwie perspektywy uczenia się, które uwzględniają zarówno indywidualne, jak i społeczne aspekty procesu uczenia się.
• Teoria uczenia się społecznego stwierdza, że ​​uczniowie mogą nabywać nowe zachowania, obserwując model, z którym się identyfikują. Procesy poznawcze pośredniczą w uczeniu się obserwacyjnym i są w triadycznej wzajemnej relacji z zachowaniem i otoczeniem, aby ułatwić naukę.
• Konstruktywizm stwierdza, że ​​uczniowie aktywnie budują własną wiedzę, a interakcja społeczna jest ważna w tym procesie. Konstruktywizm psychologiczny kładzie nacisk na procesy poznawcze jednostki w uczeniu się, podczas gdy konstruktywizm społeczny kładzie nacisk na interakcje społeczne.